Region Puszczy Białowieskiej charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem gleb, które odzwierciedlają mozaikowy układ siedlisk i bogactwo form roślinności.
Dominują tu gleby brunatne, bielicowe oraz gleby bagienne i murszowe, zależnie od ukształtowania terenu, rodzaju podłoża geologicznego i poziomu wód gruntowych.
Występują na terenach wyniesionych, dobrze przewietrzanych.
Powstają z glin i piasków gliniastych.
Są żyzne, zasobne w próchnicę i składniki mineralne.
Typowe dla grądów, dąbrów i innych zbiorowisk liściastych.
Rozwinęły się na luźnych piaskach polodowcowych.
Mają wyraźnie wykształcone poziomy bielicowe (wymywanie i wmywanie związków żelaza i próchnicy).
Uboższe, kwaśne, słabo zatrzymujące wodę.
Typowe dla borów sosnowych i borów mieszanych.
Występują w dolinach rzek (m.in. Narewki, Leśnej, Hwoźnej).
Powstają z rozkładających się szczątków roślinnych w warunkach dużego uwilgotnienia.
Bardzo zasobne w materię organiczną.
Kluczowe dla utrzymania lokalnego mikroklimatu i retencji wodnej.
Typowe dla olsów, łęgów i innych zbiorowisk bagienno-leśnych.
Spotykane rzadziej, najczęściej w strefach granicznych Puszczy.
Czarne ziemie – zasobne w próchnicę, powstałe na terenach o wysokiej żyzności biologicznej.
Rędziny – rozwinięte na podłożu wapiennym, o dużej zasobności mineralnej.
Zróżnicowanie gleb wpływa bezpośrednio na układ i bogactwo zbiorowisk roślinnych oraz fauny. Żyzne gleby brunatne sprzyjają roślinności liściastej, natomiast ubogie bielice warunkują obecność borów. Gleby torfowe i bagienne są niezbędne dla funkcjonowania ekosystemów mokradłowych i retencji wodnej. Naturalny charakter i nienaruszona struktura gleb Puszczy to jeden z kluczowych czynników jej unikatowości i wpisania na listę UNESCO.